Blog personal de un tarracofermense

Buscar este blog

lunes, 30 de abril de 2012

¿me compras la Luna papi?




El otro día, en televisión contaban una de las teorías de cómo se formó la luna. Al parecer hace millones de años, un cuerpo del tamaño de Marte impactó contra la Tierra  y… bueno, ustedes se pueden imaginar que si algo del tamaño de Marte impacta en nuestro querido planeta mejor no estar por allí cerca.

Como eso ocurrió hace millones de años o hace miles de millones de años (sospecho que muchas veces esos detalles de magnitudes pasan por alto sin que importe demasiado)  afirmaría con toda seguridad que no había ningún ser vivo en nuestro planeta que hubiera podido ser  aplastado durante ese descomunal impacto. Y si no había ningún ser vivo en aquellos días tan impactantes, tengan por seguro que ningún pariente o conocido de ustedes presenció o vivió tales descomunales acontecimientos. Dicho sea de paso, si fuera capaz de ver aquel espectáculo, ríanse de las mismas fallas valencianas, cualquier tsunami que se tercie o de la mismísima caída de las torres gemelas en ese fatal 11-S (eso ocurrió hace apenas 10 años)

Les cuento esto, porque cuando presenciamos este tipo de noticias junto a mis hijas, las pequeñas nos asaltan con todo tipo de preguntas al respecto de lo que ven en televisión – perdonen, este post no va de tele sí, tele no - .

El caso es que me preguntaban, a la vista del fenómeno lunar, si había alguien en esos momentos… insistían en preguntas sobre la posibilidad de que algún terrícola hubiera estado presente (llegaron a preguntarme por Adán y Eva , y sí éstos fueron creados antes o después de los planetas)  Supongo que lo hacían por un natural instinto de conservación; les asaltaba el temor de que alguien conocido pudiera ser aplastado por ese mega-meteorito, que las casas de algún vecino acabaran en ruinas o que un fenómeno similar pudiera acabar con todo cualquier día de éstos.

Es habitual que cuando mis hijas "presencian" alguna noticia del tipo tragedia me pregunten si en tal localidad donde ocurre el proceso tenemos algún pariente, amigo o conocido.  Como padre, y supongo que lo hago por un instinto de protección, trato de apaciguar su intranquilidad con todo tipo de explicaciones centrando la noticia en su justo lugar y en el momento de los hechos... Pero no pierdo la oportunidad de explicarles las cosas tal cual son acercándoles al lugar que ocurren, aunque sea utilizando un mapa. Siento la responsabilidad de que aunque sean pequeñas no he de eludir la realidad tal cual es, evidentemente no la voy a "encrudecer" puesto que sus estómagos son eso, sus estómagos...

No creo que mis chicas me pidan algún día que les compre la Luna, intento por todos los medios educarlas al estilo "La Tierra" versus metodologías "satélites" que puedan aparecer de aquí o de allá, yo les doy explicaciones a mi manera y de momento el asunto funciona; y si fuera el caso, que la luna u otro satélite vaya a caer sobre nuestras cabezas espero "estar" allí para "digerirlo" con ellas.




30 comentarios:

  1. Cada noche, con los cuentos que su padre pueda contarles....viajarán a la Luna. Un beso grande

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ...bueno, algún que otro viaje también nos damos :))) -creo que empiezan a conocerme-

      Eliminar
  2. Muy interesante. Los niños suelen poner pronto las barbas en remojo en cuanto ven al vecino afeitándose. Hay que explicarse, a nuestra manera, para que ellos no tengan miedo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ...sobre todo si amenaza algún peligro Princesa Del ...aunque últimamente sin llegar a lo de la "prima de Riesgo" también comentamos algo sobre nuestro "estilo de vida" que podría cambiar (!)

      Eliminar
  3. "Siento la responsabilidad de que aunque sean pequeñas no he de eludir la realidad tal cual es". Sabia decisión la tuya, tomae. Conociéndote, estoy convencida de que sabrás hacerlo muy bien.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ...yo creo que estamos en una época que aunque quisiera (que no quiero) tenemos tantas "fuentes" de información que sería imposible evitar que no se enteraran de muchas cosas.

      Eliminar
  4. Si, si... ya, ya... pero... estaban o no estaban Adán y Eva en el momento del megaimpacto??

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ...yo les dije que no, y no recuerdo haberlos visto ...en esa conversación les contamos que primero se hicieron (se Crearon) las estrellas y los planetas ...aunque antes el espacio (no sé quien insinuó que antes no había espacio) ...suerte que no preguntaron por ello.

      Eliminar
  5. Me parece que esas niñas crecen sabias ...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ...me gustaría que crecieran preguntonas amigo Modestino :)

      Eliminar
  6. Son capaces de entender más cosas de las que creemos.
    Por cierto, película recomendada (para ti) Melancolía de Lars von trier, sabes?

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ...a veces pienso que eludimos "explicar" porque tememos que nos entiendan, pero el reto es dar explicaciones para ser entendidos ...me apunto esa peli Melón Galo.

      Eliminar
  7. Estoy segura que si, por un casual, te piden que se la compres se la regalarías encantao!! Creo que todos lo haríamos...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ...pues no se que decirte Monney con los regalos se ha de ser práctico, generoso y responsable ¿no crees?

      Eliminar
    2. Si nosotros conseguimos ser prácticos, generosos y responsables con el cariño y amor que damos a nuestros hijos....si, lo creo.

      Eliminar
  8. Está muy bien preocuparse por el resto del mundo. Son buenas chicas. Un beso.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ...sí a veces es preocupación pero creo que a veces es temor de que la luna caiga sobre nuestras cabezas, un beso.

      Eliminar
  9. El mejor papel del mundo, el de padre. Y asumido con cariño y responsabilidad. Qué bonita es esa etapa, en la que padres y madres tenemos, parece, todas las respuestas. Y podemos transmitirles esa visión realista, sincera y protectora a la vez.

    Buenos frutos recogerás de estas semillas. Enhorabuena !!!!!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ...también es divertida como entre padre y madre "jugamos a tenis" para ver quien la "devuelve" :))) ¿no?

      Eliminar
  10. Me recordó una "leyenda urbana" en mi país, sobre la hhistoria del Virrey Amat y la peruana Micaela Villegas que copio de una web: "éste le profesó su amor, pidiéndole que fuera su amante, ella le respondió que lo haría cuando él pusiera la Luna a sus pies. El virrey, ingeniosamente ideó la construcción de sus arcos de estilo francés con una amplia fuente que pudiera servir como espejo y reflejara el firmamento en sus aguas.

    Terminada la obra, esperó pacientemente una noche de Luna Llena, para invitar a su amada a dar un paseo y llevándola de la mano hasta el borde de dicha fuente, le susurró al oido, “...hoy pongo la Luna a tus pies”.

    Aquí la obra: http://peru.travelguia.net/el-paseo-de-aguas-un-regalo-de-la-epoca-colonial.html

    Ser padres es complicadísimo, no sé si les pasa a todos o solo a las muy incapacitadas, pero a veces me parece que voy caminando no sé bien a dónde, pero con unas ganas de hacer las cosas bien solo comparable al tamaño de mi ignorancia... ays, estoy en uno de esos días de "revisionismo"...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ...perdona Marga, tenía "tareas domésticas urgentes" ... supongo que vamos aprendiendo a medida que crecen, a veces a "trompicones" y otras con paso firme. Suelo pensar que "heredamos" el método según vimos en los nuestros y luego transmitimos aunque nos quedamos con lo que más nos gustó y tratamos de evitar lo que no nos gustó tanto ...

      Eliminar
    2. no entendí lo de las tareas domésticas urgentes... pero te doy la razón en lo demás...
      últimamente nos damos mucho la razón, ¿ya llegamos a esa edad?
      cuenta qué tal el reencuentro familiar, ¿se tocó el tema de la herencia?

      Eliminar
  11. "¡Cómprame la Luna, por favor!"
    - insististes con vehemencia -
    Y yo te cazé una estrella,
    alta y brillante, sin cuidado ni prudencia."¿Me compras la Luna, papi?"
    - preguntabas expectante -
    Y yo te alquilé un Sol,
    grande, amarillo, radiante.

    "¿Y dónde guardo tanto astro?"
    - me preguntas con arrojo -

    Lo guardas en tu alma,
    que ya le daremos trato.
    ...

    "¿Me compras la Luna, papi?"
    - preguntabas expectante -
    Y yo te alquilé un Sol,
    grande, amarillo, radiante.

    ResponderEliminar
  12. PER LA MEVA "NEBODA"

    Digues-me on neix la llum,
    en aquest dia beneït.

    Neix de la teva oració,
    al Senyor, Déu, Jesucrist.

    I si com d'aquest pa,
    tindré la meva gana calmada?

    Se't sadollarà la gana,
    i seràs bienaventurada.

    I si bec del vi,
    tindré pau en la meva ànima?

    Se't calmarà la teva set,
    i seràs de la pau germana.

    ResponderEliminar
  13. anatirandodelhilo6 de mayo de 2012, 1:07

    Dices... yo les doy explicaciones a mi manera y de momento el asunto funciona; y si fuera el caso, que la luna u otro satélite vaya a caer sobre nuestras cabezas espero "estar" allí para "digerirlo" con ellas.

    Tu sigue con tus explicaciones, queridísimo amigo, pero no para digerirlo con ellas, sino para que sean capaces de digerirlo solitas... me temo, que por mucho que queramos, con ellas no estaremos en muchos de esos momentos en que lo único que quisiéramos al menos, es estar... ainssss.

    Y mira, va a ser que no tengo la más mínima duda sobre si tus princesas serán capaces de todo y de mucho más, incluso de lo que ni te imaginas... porque tienen mucha luna aprendida ya, aunque todavía no lo sepan.

    Un abrazo enorme. Me uno a tu felicidad, y te agradezco la presencia de tu oración en mis circunstancias.

    Abrazo.

    ResponderEliminar
  14. Tiene razón Ana, mucha luna aprendida. Y hoy... toda la luna ya.

    ResponderEliminar

Si por algún motivo técnico no pueden publicar comentario, pueden enviarlo a tomaecp@gmail.com y haré lo posible para publicar. Un saludo.